Redah je .

Looking back at myself and comparing it to who i am now sangat la berbeza. Dulu2 jangan harap la dapat bangun awal pagi kalau tak di kejut.

Dulu2 masak satu apa pon tak reti. Tau goreng ikan jer. Dulu2 punya la pemalas ( Skang ni pon malas jugak sebenarnya) , tengok tv cerita cina hong kong petang2 tu rajin la sangat. Tak boleh miss. Bukan apa esok kat kelas nak kena ulas balik episod hari berkenaan dengan kawan2. Jadi kalau tak tengok macam mana nak ulas ? Tak boleh la nak menyampuk kan ?

Dulu2 wat kerja rumah lagi la malas...owh itu tak payah cakap la. Skang ni pon bukan rajin sangat pon lebih kepada terpaksa. Hahaha.

Dan saya rasa masa tu mesti mak saya pon risau jugak dengan saya...yer la...macam mana la saya nak kawin esok2 kalau serba serbi tak pandai ? serba serbi malas ? masak tak pandai, bangun lambat, kemas rumah lagi lahh. Tahu menyanyi2 dalam bilik air jer...tahu tengok tv jer...tahu kumpul majalah dan poster NKOTB je....ahahahaa....apa la nak jadi kan ?

Dah masuk U pon macam tu jugak..tetap tak pandai masak...tetap susah bangun pagi...bersilat je pandai. Belajar pon bukan rajin sangat jugak. Macam mana nak kawin? Kang esok2 laki ko gi kerja lambat....anak gi skolah baju tak bergosok....ntah tak gi skola ? Nanti anak nak makan sapa nak masak ?

Jadi macam mana la saya boleh kawin ? Hahaha...kira awal la jugak tu kawin omo 24. Tak takut kena sembur dengan mak mertua ke tak pandai masak ? Nak2 plak saya dapat mertua yang typical javanese plak tu...yang expect every perempuan mesti pandai masak, mesti pandai menjahit dan membuat kerja rumah. Ahahahaha....! Habis la ko Zanariah....!

Macam mana saya buat ? Saya redah je. Sungguh. Ready tak ready belakang kira. Kalau nak di kira ready memang tak ready pon. Tau nak enjoy je.

Masa sebulan pertama kawin dok umah mertua. Bila mak mertua mintak suh buat air asam untuk cicah ngan ikan bakar saya wat pening2 kepala...terus rebah nak pitam. Hahahaha...mana ada. Over nye la nak buat macam tu. Saya sengih2 jer...cakap tak tahu. Pastu kuar ikut laki pegi main boling.

Bila dah dok sendiri2 dah tak boleh ngelak. Duduk plak kat Keningau ni yang ketika itu apa punya makanan yang kena dengan selera anak tekak saya ni tak ada. Nak tak nak kenala masak. Telipon la mak saya kat kampung tanya resepi ikan singgang....tanya cemaner nak menyayur....cemaner nak wat sotong goreng ala2 mak saya punya style. Sanggup.

Suami nak gi keje boleh saya wat tak tahu je tengok dia iron baju ( macam dah cerita banyak kali je) . Tapi mujur la somi saya ni pandai...dia tegur saya elok2...

Pahtu kawin2 plak terus pegnen. Macam mana la nak jaga anak esok2 kan ? Pandai ke saya jaga anak ? Tapi tu la..bila dah jadi nak tak nak kenala redah.

Yang penting jangan segan2 bertanya. Rajin2 la membaca...kan mak ayah kita dah hantar kita skolah tinggi2...ada diploma...ada degree...jadi pandai2 la kita belajar. Nak tanya orang ke...nak rujuk buku ke...mana2 la yang sesuai.


Kalau nak tunggu saya ready...bila pon saya tak tahu. Alamat asik tak ready jela pastu dok fikir boleh ke ? saya tak pandai jaga anak laa...tak suka budak2 laa...tak reti masak, tak reti itu dan ini. Sungguh. Tapi bila semuanya dah ada depan mata...takkan la kita nak buat bodo je kan ? Pada saya itu semua adalah alasan. Bak kata orang tua2...di mana ada kemahuan di situ ada jalan, hendak seribu daya tak hendka seribu dalih....cewah !